Hoewel Van der Wiel eigenlijk geen introductie behoeft, stelt Enoh zijn voormalige ploeggenoot toch even voor. "Hij is sneller dan Dani Alves, sterker dan Maicon en fitter dan Sergio Ramos”, lacht Enoh. "Oke, ik dik het misschien een beetje aan, maar je bent één van de beste rechtsbacks waarmee ik heb gespeeld. Dat is zeker niet overdreven."
Geen doorsnee debuut
De twee nemen gedurende het gesprek beelden uit hun (gezamenlijke) Ajax-tijd door. Al snel komt het debuut van Van der Wiel ter sprake. "Normaal start je op de bank en val je vijf minuten in bij een makkelijke wedstrijd", vertelt de hoofdrolspeler zelf. "Ik moest gelijk beginnen uit bij FC Twente. Zij stonden hoger op de ranglijst dan ons herinner ik me, dus ik had wel stress. Toen de wedstrijd eenmaal begonnen was, ging het eigenlijk meteen goed."
Van der Wiel kwam in zijn beginperiode als centrale verdediger uit, maar verhuisde uiteindelijk naar de rechterkant. "Ik denk dat die positie mij ook beter lag. Ik was niet de allergrootste en had geen Jaap Stam-postuur. Rechtsback paste vanwege mijn loopvermogen en aanvallende spel beter bij mij."
De voetbaljaargang 2009/2010 zal Van der Wiel altijd bijblijven. Hij speelde een sterk seizoen bij Ajax en haalde vervolgens met Oranje de WK-finale. "Zuid-Afrika, alleen dat was al prachtig", vertelt de verdediger. "De vreugde van de mensen op straat, elke keer dat we terugkwamen na een wedstrijd en ze voor het hotel muziek stonden te maken. Daarnaast ging het sportief heel goed."
'Doet pijn'
De finale liet alleen een flinke, blijvende wond achter. "Die kans voor Arjen Robben, waar Casillas met de teen redde", gaat Van der Wiel terug in de tijd. "En dan vier minuten voor het einde van de verlenging een doelpunt tegenkrijgen, dat is wel echt zuur. Het zal altijd een ding blijven in mijn leven, dat we het WK nét niet hebben gewonnen. Dat doet wel echt pijn."
Hoewel de zure nasmaak begrijpelijk is, is het spelen van een WK-finale tegelijkertijd iets schitterends. Van der Wiel kwam pas later tot dat inzicht. "Ik herinner me niet zoveel van alle mooie ervaringen uit mijn carrière. Dat zegt denk ik veel over hoe mijn mindset was. Ik zat alleen maar in die sneltrein om te presteren en beter te worden. Achteraf denk ik: ik had meer moeten genieten, het meer moeten voelen."
