In gesprek met de hele selectie komen we achter hun jeugdverhalen. Wat was het moeilijkste moment uit de jeugd, aan wie hebben ze het meeste gehad vroeger en aan welke gebeurtenis uit het verleden denken ze wanneer ze de Champions League-hymne horen in een volle Johan Cruijff ArenA?
Danique Tolhoek
"De tijd als enige meisje bij de jongens. Dat was pittig. Ik was dertien en moest me staande houden tussen jongens die wat van me vonden en nare dingen zeiden. Het was een moeilijke periode, maar mijn trainer van toen hielp me enorm. Ik werd altijd apart gezet, bij aankomst en in de kleedkamer. Ik heb me zelfs wel eens buiten moeten omkleden. Ik accepteerde het zolang ik maar op het veld kon staan. Ik had een doel voor ogen en dat was Ajax."
"Mijn trainer heeft me heel erg geholpen. Hij liet realistisch zien wat ik kon bereiken en hoe ik op het veld beter kon worden. Hij is een belangrijk persoon geweest in mijn jeugd. Laatst toen we in het buitenland zaten heb ik hem ook een berichtje gestuurd."
"Ik heb een tweelingzus waar ik vroeger in mijn vrije tijd veel mee was. Mijn band met haar is heel goed. We zijn een tweeling en het is mijn beste vriendin. In 2017 zat ik met haar de Oranje Leeuwinnen te kijken op tv en nu speel ik tegen een aantal speelsters van toen. Zo snel kan het gaan."
"De overstap van Zeeland naar Amsterdam, naar Ajax, heeft mij veranderd. Ik luister naar mijn lichaam en weet wat presteren onder druk is. Dat deed ik in de jeugd niet en daar ben ik bewuster mee bezig. De verhuizing was moeilijk. Het eerste gastgezin werkte niet helemaal en bij de tweede moest ik ook wennen. Ik kwam toch alleen in Amsterdam, maar had altijd maar een doel voor ogen: Ajax 1."
"Het moment dat ik naar de O13 ging, tussen de jongens, was nieuw voor mij. De trainer zei: ik zie het in jou en jij kan het gaan maken. Dat heb ik altijd onthouden en die woorden deden iets met me. Ik ging na de training naar mijn kleedkamer, alleen in een hokje. Ik zat daar en besefte dat ik het zelf moest doen en zelf die stappen moest maken. Dat is me altijd bijgebleven. 'Ik zit hier misschien alleen, maar over een paar jaar red ik het misschien wel.' Met die gedachte ben ik toen verdergegaan. Nu sta ik in de ArenA, dat is bijzonder en is het heel snel gegaan. Heel mooi om daarop terug te kijken waar ik het allemaal voor gedaan heb. Al die kleine dingen die ik vroeger gedaan heb, waren voor dat moment. Dat ontroerde me ook wel een beetje."
Bente Jansen
"Tussen de jongens voetballen heb ik altijd als prettig ervaren. Als ik af en toe terugkom in mijn dorp Broekland, spreek ik ze nog steeds. Toen mijn transfer naar Ajax bekend werd, ontving ik ook berichtjes van ze. Erg leuk."
"Bij spannende momenten kijk ik vaak de kat uit de boom en trek ik me soms terug. Zodra ik me thuisvoel, kruip ik meer en meer uit mijn schulp."
Isa Kardinaal
"Ik had een goede jeugd, waarin mijn ouders me het meest hebben geholpen. School, voetbal of andere zaken: ik werd er altijd in ondersteund. De fijne thuissituatie die ik heb (gehad) is mij heel veel waard en daar ben ik heel dankbaar voor."
Nikita Tromp
"Als klein kind was ik veel op straat te vinden en ik wist al vroeg dat ik voetbalster wilde worden. Ik had altijd een bal bij me en was van kleins af aan bewust bezig met scoren. Dat vind ik namelijk het leukst. Ik speelde vaak op straat met mijn drie jaar oudere broer."
"Het ging er soms hard aan toe, waardoor ik blauwe plekken of schaafwonden opliep. Daar ben ik hard van geworden en 'altijd opstaan als je valt' is daardoor een gedachte geworden. Zonder mijn familie en mijn broers had ik niet gestaan, waar ik nu sta."
Romée Leuchter
"Mijn vader is mijn grootste fan. Hij stuurt me iedere wedstrijd een lap tekst. Daarin wenst hij mij succes en zegt hij wat ik moet doen. Na de wedstrijd is hij ook altijd kritisch. Mijn ouders zijn er altijd bij, dat vind ik een erg fijn idee."
Sherida Spitse
"Ik was altijd aan het voetballen bij de garages met de jongens. Binnen het voetballen werd ik als meisje direct geaccepteerd binnen de club. Mijn ouders stonden altijd voor me klaar. Op mijn negende ging ik voor het eerst naar de KNVB en waren mijn ouders altijd bereikbaar om me te brengen. Jaar in, jaar uit. Daar ben ik ze heel erg dankbaar voor. Als kind was ik druk en erg aanwezig. Ik hield van plezier maken, was sociaal en kon met iedereen opschieten."
"Door de jaren heen ben ik als persoon niet heel erg veranderd. Natuurlijk ben ik wat rustiger en volwassener geworden. Maar ik ben altijd de Sherida gebleven die ik nu ben. Ik ben opgevoed met: niet lullen, maar poetsen. Thuis werd er niet heel veel gesproken over het gevoel, dat heb ik inmiddels wel geleerd. Dat geef ik ook mijn kinderen mee. Niet dat ik dat slecht had, maar dat gebeurde bij ons thuis vroeger minder."
"Ik ben dankbaar voor mijn lijf. Daar moet ik alles mee doen en ik vind het nog steeds leuk. Door mijn sport heb ik vrienden leren kennen, dat vind ik mooi. Ik heb daar echt mensen aan overgehouden aan wie ik wat heb."
Kay-lee De Sanders
"Toen ik negen of tien was, wilde ik heel graag meer gaan voetballen. Mijn vader ging toen kijken wat er mogelijk was en vond een plek waar ik nog meer kon gaan trainen. Dat was bij de Amsterdamse voetbalacademie. Daar aangekomen werd het snel duidelijk dat ik niet mee kon doen omdat ik een meisje was, en die trainde daar niet. Mijn vader heeft toen geopperd om mij een kans te geven. Ik heb toen een proeftraining gevolgd en ben vervolgens als eerste meisje begonnen daar."
Jonna van der Velde
"Vroeger stond ik helemaal niet stil bij het feit dat ik profvoetbalster kon worden of bij Ajax kon belanden. Ik voetbalde voor de lol en had geen idee dat ik het goed kon. Er kwam een moment dat ik hogerop bij de jongens mocht voetballen. Later werd ik uitgenodigd door de KNVB en kreeg ik het besef dat ik het profvoetbal kon bereiken."
"Ik ben natuurlijk twee keer zwaar geblesseerd geraakt aan mijn knie. Ik geniet nu van elke dag op het veld staan. Ik voer mijn hobby uit en krijg er ook nog eens voor betaald. Dat waardeer ik heel erg."
"Als ik nu in de ArenA sta, dan besef ik dat ik erbij ben, en dat is heel vet. Alles wordt groter en groter en het is heel vet om daarbij te zijn. Ik denk ook nog wel eens terug aan de vrijheid van vroeger: zorgeloos voetballen op de pleintjes en daarvan genieten."
Chasity Grant
"Mijn familie ben ik heel dankbaar. Toen ik nog geen rijbewijs had, bracht mijn oma me overal naartoe. Dat deed ze altijd. Ik zag nergens een oma die dit deed. Daarnaast kijk ik op naar mijn moeder. Ze heeft altijd alles in haar eentje gedaan, zo wil ik later ook worden."
Danique Noordman
"Ik heb in de jeugd altijd in gemengde teams gespeeld. Op mijn elfde werd ik gescout en vanuit daar ben ik mee gaan trainen bij PEC Zwolle. Daar heb ik zelfs nog gespeeld tussen de jongens. Via het eerste heb ik in augustus 2023 een contract bij Ajax getekend."
"Door keihard te werken en er altijd honderd procent voor te gaan is het gelukt. Ik haal elke dag plezier uit mijn werk/hobby."
Isabelle Hoekstra
"Niet opgeven: dat heb ik vroeger geleerd. Wat er ook op je pad komt, er is niets dat je niet aankan. Zo sta ik in het leven."
Lily Yohannes
"Ik werd al heel jong verliefd op voetballen en kom uit een voetbalfamilie: mijn opa, vader en twee broers spelen ook. Ik liep als klein kind altijd achter mijn broers aan en we bouwden een kelder om tot een eigen veld. Mijn vader trainde ons. Met poppen spelen was niks voor mij. Vanaf jongs af aan wist ik al dat ik in de Champions League wilde spelen, toen ik het op tv zag."
Nadine Noordam
"Ik ben als jonge meid in een klein dorpje Honselersdijk opgegroeid en was niet weg te houden bij de bal. Op zaterdagen bleef ik dan ook tot 's avonds laat samen met mijn vader in de kantine hangen en mocht ik als laatste kind naar huis. Daar kon ik tegen een muurtje aantrappen en mijn vader hoefde ook nooit ver te zoeken: ik was bij het muurtje."
"Mijn vader en opa waren de rode draad in mijn voetbalcarrière. Opa ging overal mee naartoe: Zeist, Duitsland, Amsterdam. Op een moment werd mijn opa ziek en heeft hij vanuit huis alles gevolgd. Hij gaf na elke wedstrijd commentaar en tips wat ik beter kon doen. Net voordat hij kwam te overlijden tekende ik bij Ajax. Hij was zo trots, het was bijna niet te omschrijven."
"Mijn opa heeft mijn eerste wedstrijd in het Ajax-shirt nog meegemaakt. Daar ben ik trots op. Hij geeft mij elke wedstrijd nog steeds motivatie om te vechten. 99 procent is niet genoeg, dat heb ik van huis meegekregen."
Ashleigh Weerden
"Ik ben opgegroeid in een hele hechte en sportieve familie. De band met mijn broertje is altijd heel sterk geweest en hij is mijn steun en toeverlaat in het voetbal, maar ook daarbuiten. Hij is belangrijk voor mij, echt mijn basis. Mijn moeder is de persoon die me vroeger het meest heeft geholpen. Zij bracht me overal heen, was er altijd voor me en sleepte mij door moeilijke tijden. Een powervrouw en mijn grote voorbeeld in het leven."
"Wat mij kracht geeft is een moment met mijn nicht. Ik speelde toen nog in Frankrijk bij Montpellier en zij lag op haar sterfbed. Ze vertelde me dat ik ooit voor Ajax zou spelen in de ArenA. Dat is me altijd bijgebleven, want twee jaar later is het gebeurd. Daaraan terugdenken geeft me kracht. Ik weet dat ze meekijkt en trots op me is."
Milicia Keijzer
"Boksen, voetballen en klimmen in bomen waren activiteiten die ik als klein kind veel deed met mijn twee broers. Vanaf kleins af aan ging ik aan hun hand naar de voetbalclub. Zodra het woord 'voetbal' vervolgens aan de eettafel viel, was ik degene die er het hardst over sprak. Ik ben mijn broers en mijn ouders heel dankbaar voor alle kleine, maar ook grote momenten die ik samen heb mogen beleven."
Lotte Keukelaar
"Vroeger dacht ik veel na richting een wedstrijd. Dat zorgde voor een gebrek aan concentratie en slechte prestaties. Ik was veel bezig met wat andere mensen of coaches van mij vonden. Ik wilde goed genoeg zijn."
"Nu ken ik mijn eigen kwaliteiten en in combinatie met honderd procent inzet weet ik dat die me ver kunnen brengen. Het zorgt voor rust in mijn hoofd waardoor ik gefocust een wedstrijd in ga."
Regina van Eijk
"Als meisje stond ik vroeger ook altijd op doel. Toen werd ik meestal uitgelachen door jongens. Daarnaast heb ik natuurlijk twee keer mijn kruisband afgescheurd, dat waren pittige tijden. Tot slot herinner ik mij een moment bij Jong dat ik dacht: ik ga nooit in de Johan Cruijff ArenA spelen. En kijk eens waar ik nu sta."
Soraya Verhoeve
"Toen ik vroeger altijd tegen jongens speelde en ze lachte me uit dacht ik: 'Wacht maar, ik pak jullie.' Het was olie op het vuur en ik moest tegengehouden worden. Het is indrukwekkend dat je hele leven door het voetbal omver wordt gegooid. Alles voor de sport. Je ontmoet nieuwe meiden, het normale middelbare leven stopte en het was moeilijk om vriendschappen te onderhouden. Ik heb een groot empatisch vermogen: als anderen gelukkig zijn, ben ik dat ook."
"De kunst is om te genieten. De familie is in de topsport de grootste component en ook de zwaarst getroffen. Zij zijn onvoorwaardelijk en een stabiele familie is echt de basis."
"Ik ben inmiddels rustig geworden en heb beter leren plannen. Soms kleur ik buiten de lijntjes omdat ik mezelf wil zijn. Je kunt niet iedereen happy maken. Het is belangrijk om te genieten want goede dingen gaan voorbij en slechte dingen gaan ook voorbij. Dus blijf rustig. De beste sporters zijn authentiek dus durf naar jezelf te luisteren en acteer niet altijd klakkeloos zoals er verwacht wordt. Kies met zelfvertrouwen je eigen pad."
Tiny Hoekstra
"Mijn jeugd heb ik doorgemaakt in Friesland. Samen met mijn broer en mijn tweelingbroer waren we altijd aan het voetballen op de boerderij. Het was heel fijn om altijd in een eenheid van drie personen op te groeien. Ik heb heel lang met mijn tweelingbroer in een team samengespeeld, heel bijzonder."
"Mijn ouders hebben mij het meest geholpen. Ze stonden altijd voor me klaar. Ik kijk terug op mezelf als iemand die altijd aan het lachen was. Ik was een blije meid vroeger die altijd bescheiden was. Dat kenmerkt me nu nog steeds."
"Vroeger was ik een stille meid en zei ik weinig. Tegenwoordig ben ik een prater. Dat is door de voetbalwereld ontwikkelt, die zorgt daar wel voor namelijk. Mijn nuchterheid helpt me heel erg. Al haal ik successen, ik blijf altijd met beide benen op de grond."
Roos van der Veen
"Thuis was het altijd gezellig druk omdat mijn moeder thuis een kinderopvang heeft. We waren altijd veel aan het sporten en het spelen. Na streetdance en korfbal ben ik gaan voetballen. Dat is mijn passie geworden. Later is mijn zusje ook gaan voetballen, dat was super omdat we daarna in hetzelfde team kwamen. De steun van mijn ouders daarin was heel fijn."
Lois Niënhuis
"Mijn ouders ben ik heel dankbaar. Er is een periode geweest waarin ik elke dag van Lichtenvoorde naar Enschede moest voor het voetbal. Mijn moeder is minder gaan werken om mij elke dag heen en weer te brengen."
"Ik ben nu zelfverzekerder dan vroeger en geef eerder mijn grenzen aan. Vroeger heb ik iets meegemaakt wat mij erg heeft gekwetst. Die pijn wil ik niet meer ervaren, waardoor ik nu meer voor mezelf opkom."
"Toen ik vijftien was speelde ik bij FC Twente, bij mijn eigen club, voor het Nederlands elftal O15 en O16, bij het CTO Eindhoven en zat ik bij een keeperschool. Ik raakte het plezier kwijt en wilde stoppen. Na gesprekken te hebben gevoerd met verschillende mensen heb ik de focus op FC Twente gehouden en het plezier helemaal teruggevonden. Grenzen aangeven en doen wat goed voelt, dat is het uiteindelijk het belangrijkste."
Daliyah de Klonia
"Mijn moeder is mijn grote voorbeeld want ze is altijd heel sterk gebleven. Mijn ouders zijn op jonge leeftijd uit elkaar gegaan en mijn moeder kreeg een nieuwe vriend. Op mijn tiende kwam ik er pas achter dat hij niet mijn biologische vader was, dat was een heftig moment voor mij."
"Van nature ben ik een introvert persoon en mensen verwarren dat vaak met verlegen. Dat ben ik niet. Ik ben rustig en gedij goed bij rust. Het vertrouwen dat ik van Daphne Koster heb gekregen houd ik altijd in mijn achterhoofd. Ik weet dat ik geduld moet hebben en blijf altijd geloof houden, zoals mijn moeder me leerde."
Rosa van Gool
"Ik heb een hele fijne jeugd gehad, geen heftige blessures of zaken die me heel erg in de weg hebben gestaan. Mijn jeugd was plezierig en ik heb altijd met een goed gevoel tussen de jongens gespeeld. Vroeger was ik best verlegen en vond ik het heel spannend om voor het eerst mee te trainen bij mijn eerste club."
"Als kind was ik heel energiek. Sinds ik bij Ajax zit ben ik wel veranderd als mens. Daarvoor was ik nooit bezig met mezelf druk maken om zaken en leefde ik in het moment. Nu kijk ik vooruit en ben ik volwassener in de keuzes die ik maak. Dat kwam omdat ik na mijn overstap naar Ajax langer moest reizen in m'n eentje. Ik had hele lange dagen en tijdens die reizen dacht ik veel na. Was dit wat ik wilde? Die gedachten krijg je dan. Die momenten besefte ik dat dit is wat ik wil. Prof worden, dat was mijn doel."
Dionne van der Wal
"Ik voetbalde altijd: in de pauze, na school en op de training. In mijn jeugd was ik een tijdje onzeker omdat niemand geloof in mij had. Er zou altijd iemand beter zijn, zeiden ze. Nu wil ik juist die mensen het tegendeel bewijzen en laten zien dat ik het kan. Ik ben daarin ook veel zelfverzekerder geworden."
"Ik ben mijn ouders heel dankbaar. Ze deden alles voor me zodat ik kon doen waar ik het meest van hou: voetballen. Met mijn broer ging ik altijd voetballen en deed ik met de grote jongens mee. Hierdoor ben ik beter én harder geworden. Ik weet dat dingen nooit zomaar bij mij gebeurden, ik heb er altijd hard voor moeten werken om te bereiken waar ik nu sta."
Quinty Sabajo
"Mijn familie, daar heb ik altijd op kunnen terugvallen. Wat er ook gebeurde. Zij gaven me altijd kracht en energie om door te gaan. Iedereen heeft zijn dingen, maar sommige zaken hebben invloed op jezelf en op je familie. En dat neem je mee op het veld. Daar haal ik motivatie uit."
"Ik was een kind vol energie en ondeugendheid. Plezier stond bovenaan en ik was heel leergierig. Ik wilde altijd meer van de wereld en mezelf weten. Het grootste verschil is dat ik volwassen aan het worden ben. Vooral buiten het veld. Ik ben open en eerlijk naar mensen, geef sneller mijn grenzen aan en kan opkomen voor mezelf. Bezig zijn met anderen en je gedachten delen, daarin ben ik gegroeid."
"Ik denk heel veel en kijk veel naar mezelf. Over elke stap denk ik wel drie of vier keer na. Alles wat ik doe. Die spiegel houd ik mezelf altijd voor. Daarnaast krijg ik die ook van anderen voorgedragen en krijg ik tips om zaken de volgende keer anders aan te pakken. De mensen die om mij geven zijn daar veel met mij mee bezig."
"Mijn omgeving heeft mij ook gevormd. Je haakt aan of af bij sommige momenten en dat zorgt voor een ontwikkeling. Dat sluipt erin en je verandert op een positieve manier. Ik haakte aan en ik maakte volgende stappen. Daar denk ik met zo'n grote wedstrijden in de Johan Cruijff ArenA aan terug. Dan voel ik me trots en het besef is er dan wel. In Ajax 1 en in de Champions League, dat is prachtig. Na al het harde werken en de tegenslagen ben ik er gewoon weer. Het geeft aan hoe sterk je mentaal bent en je denkt: wat kan ik nog meer? Alles wat gaat komen is alleen maar mooi."
