Met een grijns van oor tot oor laat hij zijn blik over het hoofdveld van de Toekomst glijden; het is de plek waar het voor hem als 13-jarige jongen allemaal begon. Maar nog liever mijmert de Amstelvener over dat waanzinnige seizoen in de A1, waarin zijn dromen op het punt stonden om werkelijkheid te worden.
Sporkslede: ''In dat seizoen mocht ik samen met Mitchell Dijks voor het eerst met Ajax 1 meetrainen. Op een avond werd ik gebeld door Frank de Boer, die destijds trainer was van het eerste. Hij vertelde me dat hij me goed had zien trainen en dat het tijd was voor mijn 1e oefensessie met Ajax 1. Even later stond ik op het veld met grote jongens zoals Jan Vertonghen en Christian Eriksen. Het gaf ons het gevoel dat we steeds dichterbij kwamen.''
Spelers, vlnr: Xandro Schenk, Sven Nieuwpoort, Mitchell Dijks, Stefano Denswil, Rowendy Schoop, Youssef Fennich, Jip Bartels, Donny van der Wal, Mickey van der Hart, Peter Leeuwenburgh, Stefan Marinkovic, Ouasim Bouy, Davy Klaassen, Fabian Sporkslede, Mikhail Rosheuvel, Danzell Gravenberch, Nick de Bondt, Boban Lazic, Jordi Bitter, Mike Busse, Viktor Fischer, Lesley de Sa, Davi Lizandro.
Sporkslede ziet dat seizoen zijn ploeggenoten Davy Klaassen en Lesley de Sa debuteren in het eerste. Het maakt hem gretig en nóg ambitieuzer om zelf ook binnen afzienbare tijd de stap te maken.
''Ik zat met Xandro Schenk en Peter Leeuwenburg op de Hogeschool van Amsterdam, waar we de opleiding Sport & Marketing deden. We werden elke dag opgehaald door het busje om naar de training te gaan. Even later haalde ik mijn rijbewijs en kreeg ik van Ajax mijn 1e auto; een Mercedes. Ik had zoveel honger om het eerste te halen en die auto gaf me het gevoel dat ik er bijna was. Daarnaast kwamen we ook steeds meer in de publiciteit.''
Zijn ogen beginnen te schitteren, wanneer de verdediger over zijn mooiste Ajax-seizoen praat. Het geluk zat ‘m in veel dingen: niet alleen in persoonlijk succes, maar ook in de klik die hij voelde met zijn ploeggenoten.
''We hadden een gevarieerd team met enorm veel talent. Davy (Klaassen, red.) kon uit alle hoeken scoren, Stefano Denswil was een geweldige verdediger en bijna klaar voor het eerste, Viktor Fischer was on fire. Op dat moment speelden we al zo’n 6 jaar met elkaar. En hoewel er natuurlijk wel wat jongens bijkwamen of vertrokken, was de kern van de ploeg heel constant. Dat zorgde ervoor dat we elkaar heel goed kenden, we voelden elkaar super goed aan. Ook buiten het veld kenden we elkaar goed, wisten we hoe iedereen in elkaar zat. Dat we vrienden waren, kon je terugzien op het voetbalveld.''
''We begonnen het seizoen met Frank de Boer als trainer, die niet veel later de overstap maakte naar het eerste. Fred Grim nam het van hem over. Hij paste echt goed bij onze groep. Hij wist: deze jongens spelen al heel lang met elkaar. En dat gaf ons een bepaalde vrijheid. We konden bij Fred ook zelf input geven, wat voor mij heel waardevol was. En naast Fred had je Ronald de Boer als assistent. Met zijn kennis en adviezen sleepte hij ons met gemak het seizoen door.''
'Als je niet oplette, moest je in je nakie op zoek naar je kleren'
Sporkslede werpt een blik op de oude teamfoto van toen en grinnikt. Het succes van de ploeg lag namelijk niet alleen in trouwe vriendschap en talent, maar ook in de humor waar het - vooral in de kleedkamer – zelden aan ontbrak. ''Lesley en Danzell (Gravenberch, red.) waren types waar je sowieso mee kon lachen. Er was altijd een groepje jongens dat steevast voor de sfeer zorgde of de nodige practical jokes voor zijn rekening nam. Zo is er weleens tijgerbalsem in mijn onderbroek gedaan. Of ze verstopten je kleren terwijl je op de massagetafel lag, waardoor je vervolgens in je nakie op zoek moest naar je spullen. Dat waren typisch geintjes van Sven (Nieuwpoort, red.) en Xandro."
"Zelf was ik vooral gefocust, wat serieuzer dan de andere jongens. Mijn contract liep na dat seizoen af, dus ik moest er alles aan doen om een nieuw contract te verdienen. Davy was aanvoerder, maar zelf was ik ook wel het type dat de leiding nam. Ik zat helemaal in de flow, speelde elke wedstrijd, stond altijd in de basis.''
In het najaar van 2011 staat voor het eerst de Next Gen Series op het programma. Het is de voorloper van de – inmiddels gevestigde – UEFA Youth League. En hoewel het de 1e editie van het toernooi betreft, leeft het enorm onder de jongens van Fred Grim. ''Het was voor ons weer een nieuw podium om te laten zien wat we konden en daar keken we heel erg naar uit. We waren strebertjes. We wilden laten zien dat niemand met ons kon sollen. Borst vooruit, op z’n Amsterdams. Maar het was voor ons ook een test om te zien of we al klaar waren voor de intensiteit van het eerste. In de weekenden moesten we namelijk competitiewedstrijden spelen en doordeweeks een Europees duel.''
In de groepsfase treft Ajax Fenerbahçe en Aston Villa in eigen huis. In de kwartfinale winnen de Ajacieden met 0-3 van FC Barcelona, waarna het in de halve finale Liverpool compleet wegspeelt met 0-6.
Foto 1: De kwartfinale tegen FC Barcelona, Foto 2: De halve finale tegen Liverpool, Foto 3: De basis-elf voor de finale tegen Internazionale, Foto 4: Fabian in duel tijdens de finale tegen Internazionale.
''Tegen Liverpool kregen we binnen een minuut een penalty tegen, maar onze keeper Mickey van der Hart was scherp en pakte ‘m. Vanaf dat moment gingen we vol gas, Fischer, Klaassen, De Sa, ze gingen helemaal los. Op een gegeven moment hadden we zoiets van: ‘wij kunnen deze competitie gewoon winnen!’ Als je nu bedenkt dat Raheem Sterling en Suso toen op flanken speelden… Grappig toch?
Minder grappig was de finale tegen Inter die we met penalty's verloren. Wij waren 60 minuten lang met een man meer, dus zij gingen op z’n catenaccio, volop in de verdediging. Volgens mij hebben ze 1 keer op goal geschoten. Dat we de winst niet hebben gepakt, was echt een smet op het toernooi. Toch gebeurde er na afloop iets moois: Patrick Vieira kwam naar me toe gelopen en zei dat hij me de beste speler van het veld vond. Pas later drong het tot me door hoe bijzonder het was om een compliment te krijgen van de beste middenvelder aller tijden.''
''Op de terugweg was de mineur hoe dan ook voelbaar. Voor ons telde natuurlijk alleen winnen, we waren ook gewend om te winnen. Nu moest de focus weer vol op het landskampioenschap, de koppen moesten weer bij elkaar. Maar ik had nog wel een paar dagen nodig om het verlies te verwerken.''
Foto 1: Fabian na het winnen van de schaal, Foto 2: Fabian en vader Sporkslede, Foto 3: Fabian en moeder Sporkslede.
In het voorjaar van 2012 viert Fabian met zijn team het landskampioenschap en niet veel later komt zijn droom uit; in september laat trainer Frank de Boer hem debuteren in de hoofdmacht. ''Dat is altijd mijn doel geweest. Maar ondertussen, op de weg naar mijn debuut heb ik vooral ook heel veel plezier gehad. Ik ben een Ajax-kind. Ik ben hier opgeleid, maar ook opgevoed en ik vind het mooi om nu al die jonge gasten te zien voetballen; daar stond ik ook ooit. Als ik ze hoor praten, hoor ik mezelf van 10 jaar geleden. Die Ajax-mentaliteit is zo herkenbaar.''
En hoewel de meeste jongens van toen zijn uitgevlogen naar clubs in het buitenland, spreekt Fabian zijn oude ploegmaten nog regelmatig. ''Davy, Ouasim (Bouy, red.) en Lesley spreek ik geregeld. En ik kom natuurlijk ook vaak jongens tegen op het veld, wat altijd leuk is. We delen iets bijzonders.''
