Op 4 april 1989 werd Anita in Willemstad geboren. Acht maanden later verhuisde hij met zijn familie naar Nederland, waar hij begon met voetballen. Na een periode bij VV Maarssen remigreerde de familie Anita.
Terug op Curaçao ging de jonge Vurnon zowel honkballen als voetballen. En vooral die laatste sport bleek een succes. Omdat zijn ouders het talent van hun zoon zagen en wisten dat het niveau op Curaçao te laag lag, besloten ze snel weer terug te keren naar Nederland.
Bovenste rij v.l.n.r.: Arnold Mühren (trainer), Vlatko Lazic, Raymond Baten, Joey Klare, Vincent Hofman, Sebastiaan Kind, Robert Mühren, Vurnon Anita, Calvin Mac-Intosch, Frank Olijve.
Onderste rij v.l.n.r.: Deniz Aslan, Jordi Schell, Alexander Büttner, Ben Rienstra, Kevin Huisman, Nathaniel Will, Leandro Resida, Mike Koenders.
Erkenning
De ouders van Anita verhuisden weer naar Nederland om hun zoon op een hoog niveau te laten voetballen. "Eén jaar nadat we terugkwamen in Nederland mocht ik naar Ajax. Dat voelde en voelt als een erkenning, nu meer dan toen. Nu ik daarop terugkijk, besef ik wat voor een belangrijke stap zij toen voor mij hebben gezet. Daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor."
De overstap van VV Maarssen naar de jeugdopleiding van Ajax was geen makkelijke voor Anita. "Ik kwam in een team waar het niveau heel erg hoog lag. Ik moest de eerste zes maanden ontzettend wennen, het was echt omschakelen. Ik kon het maar moeilijk bijbenen, dat werd zelfs genoemd in het eerste evaluatiegesprek. Na die zes maanden heb ik een knop omgezet. Er moest nog een tandje bij. Ik wilde het zó graag. Spelen voor Ajax was echt een droom die werkelijkheid werd."
Bikkeljaar
Het seizoen 2002/2003 was voor de C2 van Ajax een hele zware, daar waar ze enkel tegen C1-teams kwamen te spelen. "We speelden alleen maar tegen oudere, grotere en sterkere jongens. Het was echt een bikkeljaar. We probeerden de Ajax-stijl te hanteren, maar klommen er zelf ook flink in. Met name de grotere jongens konden dat aan, waaronder ik. Nu ben ik de kleinste van het team, maar toen was ik de grootste van het elftal", lacht de 168 centimeter lange middenvelder.
Trainer Arnold Mühren beschikte over een team met veel toekomstige profvoetballers, onder wie Alexander Büttner, Robert Mühren, Ben Rienstra, Nathaniel Will, Deniz Aslan, Frank Olijve en Calvin Mac-Intosh.
Veel van die jongens speelden uiteindelijk nooit in het eerste elftal van Ajax, maar met sommigen heeft Anita nog altijd contact. "Zo kom ik Rienstra (Fortuna Sittard, red.) tegen in de competitie. Vincent Hofman is marechaussee geworden en zie ik soms als ik vlieg. Ook met Mac-Intosh van sc Cambuur heb ik nog contact. We hebben het vaak over de mooie herinneringen die we hebben overgehouden uit onze tijd in de Ajax-jeugd."
Zestienjarige debutant
Anita doorliep de jeugdopleiding van Ajax uiteindelijk op snelle wijze en speelde vaak met een jaargang hoger mee. "Als je jong bent, word je nooit moe en kun je een paar wedstrijden per weekend spelen. Ik speelde vaak met hogere teams mee en op een gegeven moment speelde ik in drie verschillende teams tegelijkertijd."
Op zondag 19 maart 2006 maakte Anita al op zestienjarige leeftijd zijn debuut in het betaalde voetbal en werd hij daarmee, na Clarence Seedorf, op dat moment de jongste Ajax-debutant ooit. "Dat was echt supergaaf. We moesten uit naar Groningen en ik hoorde in de bus dat ik zou starten. Ik vond het heel spannend. Zat ik ineens in de bus met jongens als Steven Pienaar."
Al op jonge leeftijd kwam Anita dus tegen ervaren profvoetballers te staan. "Het spelen tegen ervaren en sterkere spelers was ik gewend uit de C2. Ik had toen geleerd om er vol in te gaan en alles te geven. Al op zeventien- of achttienjarige leeftijd zat ik vast bij Ajax 1 en diende ik daarmee te dealen."
Mooie herinneringen
In totaal speelde Anita veertien seizoenen voor Ajax, waarvan zeven in het eerste elftal, voordat hij verkocht werd aan het Engelse Newcastle United. "Met Ajax had ik alles gewonnen. In mijn Ajax-tijd ben ik twee keer kampioen geworden en heb ik drie keer de KNVB Beker gewonnen. Ook wonnen we twee keer de Johan Cruijff Schaal."
"De transfer naar Engeland was voor mij een echte droom die uitkwam. Het was een moeilijke stap, omdat ik veel mooie herinneringen aan een lange periode bij Ajax had overgehouden, maar één waar ik nooit spijt van heb gehad. Ik kwam tegen sterke teams te staan die veel sneller speelden dan de tegenstanders in Nederland. Eigenlijk een vergelijkbare situatie als die ik met de C2 beleefde."
Na een periode van zes seizoenen in Engeland keerde Anita terug in Nederland. Hij speelde één seizoen voor Willem II en vertrok toen naar Bulgarije. "Ik had getekend bij CSKA Sofia, maar al snel speelde de coronacrisis op. Ik tekende in februari en in maart werd alles stilgelegd. Ik zat daar vast in een hotel en heb toen mijn contract ingeleverd. Ik wilde terug naar mijn familie in Nederland. RKC Waalwijk meldde zich en ik heb dat aangegrepen als kans om mezelf weer in de kijker te spelen."
Ajacied
Ajax bleef altijd in speciaal plekje houden in zijn hart. "Ik heb heel lang voor de club gespeeld, zowel in de jeugd als in het eerste. Ik ben een echte Ajacied. Vanuit het buitenland volgde ik de club altijd en ook nu. Of ik terug zou willen naar Ajax? Tuurlijk, maar dat is niet reëel. Daar lopen veel jonge jongens en dat is ook de ambitie van de club, kijk maar naar talenten als Ryan Gravenberch en Devyne Rensch. Ik blijf Ajax altijd supporten en ik hoop dat ze het goed blijven doen. Het was heel speciaal om met RKC Waalwijk weer terug te keren in de Johan Cruijff ArenA, bij de club waar ik ben opgegroeid. Het blijft toch mijn club en mijn stadion."
