Gehuld in Ajax-outfit hebben ze net de laatste teamgenoten vaarwelgezegd na een trainingsochtend. De dames zijn blijven ‘hangen’. Voor het interview begint wordt nog even kort het WK in Qatar besproken.
Het bruggetje naar hun ‘eigen WK’ in Costa Rica in september is zo geslagen. De twee Ajacieden werden in de zomer opgeroepen voor Oranje O20 en dachten in het Midden-Amerikaanse land vooral te mogen ruiken aan het werk. Beiden zijn achttien jaar en mochten met hun uitverkiezing dus twee leeftijdsklassen hoger spelen.
Een maand in Costa Rica
Maar het ‘ruiken aan’ werd actief meedraaien. Daardoor bleek het voor allebei een toernooi om nooit te vergeten, het eindresultaat nog buiten beschouwing gelaten: een vierde plek. Omdat de jonge Oranje Leeuwinnen zo ver in het toernooi kwamen zaten Van Gool en Henry een maand lang met hun teamgenootjes in Costa Rica. Tot groot plezier van beiden.
"We waren ook roomies; sliepen dus met elkaar op één kamer", kijkt Henry met genoegen terug. "Dat was sowieso fijn, want we zaten allebei in hetzelfde proces. We hadden namelijk niet verwacht dat we zouden gaan spelen en stonden ineens in de basis."
Het tweetal kon zodoende in Costa Rica op elkaar terugvallen. Vanwege het tijdsverschil met Nederland (acht uur), waren ze veel op elkaar aangewezen en was contact met vrienden en familie wat minder vanzelfsprekend, vertelt Van Gool.
"We zaten daardoor weinig op social media en waren veel meer met de selectie spelletjes aan het doen. En eigenlijk was dat best wel leuk. We hebben met elkaar ook nog wat van het land kunnen zien. Zo zijn we naar een achterstandswijk geweest, waar meiden aan het voetballen waren. Daar hebben we training gegeven. Dat vond ik het meest indrukwekkend. Het was voor ons ook een reminder: dan besef je hoe goed we het zelf hebben en hoe tof het is dat we daar mogen voetballen in Costa Rica. Hun droom was ook om ooit op een WK te staan."
"Verder zijn we nog naar een jungle geweest, naar het strand en een dierenopvang", vult Henry haar teamgenootje op. "We konden niet heel veel doen verder. Je bent vooral met het toernooi bezig. Dan ben je aan het trainen en rusten in het hotel. Dat rusten was ook wel nodig, het was zwaar."
Mede vanwege de goede prestaties van de jonge Oranjevrouwen groeide de belangstelling voor het toernooi. De NOS zond de duels midden in de nacht online uit, maar ook in Costa Rica zelf bleek een Nederlandse delegatie aanwezig. "Een groep van de Nederlandse ambassade kwam vaak kijken. En in de halve finale van het toernooi zat het stadion gewoon vol. Dat waren ongeveer 30.000 mensen. Zoiets hebben wij nog nooit meegemaakt."
Prachtig scenario
Een halve finaleplek, aandacht vanuit Nederland en op social media en zelf een grote rol spelen tijdens het toernooi; beiden hadden vooraf blind getekend voor het scenario dat zich ontvouwde aan de andere kant van de wereld.
"Voor het toernooi begon speelden we een oefenwedstrijd tegen Costa Rica. Die wedstrijd speelde ik lekker", legt Van Gool uit. "Toen kreeg ik het vertrouwen van de trainer (Jessica Torny, red.). Vanaf de eerste wedstrijd heb ik eigenlijk alles in de basis gespeeld."
Ook voor Henry verliep het toernooi vrijwel identiek. "We zaten natuurlijk een maand lang op elkaar. Dat is mentaal best wel zwaar. Als je dan speelt, maakt dat het allemaal wel wat fijner. Je bent 24/7 met het team. Als je dan niet speelt, is het allemaal wel wat pittiger. Kijk, het is een WK, je speelt pas als je nodig bent."
Oranje O20 zat in de poule met Ghana, Japan en Amerika. Vooral die laatste twee landen staan mondiaal hoog aangeschreven in het vrouwenvoetbal. Na een 1-0-nederlaag in de openingswedstrijd tegen Japan, keerden de kansen in positieve zin.
Henry: "We wilden eerst sowieso de poule doorkomen. In de groepsfase speelden we tegen topland Amerika. Als we die zouden winnen, zouden we op de drempel staan van de volgende ronde. Dat werd 3-0. Toen kregen we het idee dat we zomaar ver konden komen."
Appeltje te schillen
In de kwartfinale was Oranje te sterk voor Nigeria: 2-0. Een ronde later bleek Spanje uiteindelijk toch een maatje te groot. "Met dat land hadden Ziva en ik nog een beetje een verleden", glimlacht Van Gool. "Vorig jaar speelden we in de EK-kwalificatie tegen dat team. Toen moesten we winnen. In de slotfase van het duel stonden we nog met 2-1 voor, maar in blessuretijd kregen we de 2-2 om de oren. We merkten wel dat Spanje ook op dit toernooi nog van een ander niveau was."
De uiteindelijke vierde plek was een prima resultaat. Tel daarbij op dat zowel Van Gool als Henry ook individueel kan terugkijken op een geslaagde trip. Zo scoorden beide dames ook op het WK. Dat lukte mede omdat het tweetal het volledige toernooi het vertrouwen voelde van de ‘oudere meiden’. "Sommigen hadden al een eindtoernooi gespeeld. Voor ons was het ons eerste. Die teamgenootjes hebben ons echt geholpen."
Ook terug in Amsterdam zitten ze allebei in een identieke fase van hun carrière. Langzamerhand laten ze het talententeam steeds meer achter zich en focust zowel Henry als Van Gool zich op de hoofdmacht van de Ajax Vrouwen.
Ook daarin spelen de ‘oudere dames’ een belangrijke rol. Zonder twijfelen noemen beiden Sherida Spitse, Liza van der Most en Victoria Pelova als belangrijke personen voor hun ontwikkeling.
"We trainen op hoog niveau”, legt Van Gool uit. "De sfeer is goed. We presteren goed en als jonge speelster is dit echt een ideale plek om je te ontwikkelen."
"Sherida Spitse is dan weer het perfecte voorbeeld van hoe je als prof moet leven. Ze speelt toevallig op mijn positie. In de periode waarin ik nu zit, kan ik vooral veel van haar leren. Zij is zo ervaren en heeft zoveel interlands gespeeld."
Omgaan met blessures
"Ook als je kijkt hoe je met je lichaam omgaat", vertelt Henry tot slot. "Vaak willen we nog even doorgaan als we tegen een blessure aanhikken. Zij weet precies wat wel of niet kan." En dat is juist wat je als talent nodig hebt, als de toekomst nog aan je voeten ligt.
