Bennie Muller hield van Ajax. Zijn gloriejaren in de jaren zestig bleef hij altijd voor zich zien. "Die tijd is omgevlogen. Het ging zo snel voorbij; het was net een film. Als ik er nu op terug kijk denk ik: 'Goh, had ik er maar nóg meer van genoten"', blikte hij jaren later terug.
De kleine Bennie is net lekker aan het voetballen, een jaar of zeven oud en in zijn eigen vertrouwde Uilenburgerstraat in het centrum van Amsterdam, als een onbekende man hem aanspreekt. Of hij bij Ajax wil komen voetballen. Hij vindt het allemaal niet zo nodig, zou liever gewoon lekker verder voetballen, maar gaat toch maar akkoord. Tijdens zijn testwedstrijd een paar weken later, haalt de Ajax-trainer hem na tien minuten van het veld. Ze hebben al genoeg gezien; deze jongen kan voetballen. Toch is Bennie niet alleen maar blij; hij wil die wedstrijd gewoon uitspelen.
Muller komt uiteindelijk – onder lichte druk van zijn vader - over van een klein clubje in Duivendrecht. Maar zo logisch is dat voor hemzelf eigenlijk niet. Ajax, dat is kapsones. Jochies met dure trainingspakken en een grote mond. Maar als hij er eenmaal zelf onderdeel van uitmaakt, blijkt het mee te vallen. En op die dure trainingspakken waar hij eerst op af gaf, zijn hij en zijn vriendjes vroeger eigenlijk best jaloers geweest. In zijn teamgenoot Sjaak Swart vindt hij een echt maatje.
In 1958 maakt Muller zijn debuut voor Ajax 1, uit tegen MVV Maastricht (3-0 nederlaag). Ondanks zijn kleine postuur ontwikkelde Muller zich in de jeugdopleiding tot een betrouwbare en sterke middenvelder. Zijn onverzettelijke spel koppelt hij aan een goed inzicht en een prima techniek. Met die kwaliteiten, én een uitstekend schot, is hij van toegevoegde waarde voor het Ajax in de jaren '60. Muller is als dienende speler achter doelpuntenmachine Henk Groot van grote waarde op het middenveld. In 1962 winnen Muller en Groot met Ajax de Intertotobeker, de eerste Europese trofee in de clubhistorie.
Na de komst van Rinus Michels en de doorbraak van Johan Cruijff groeit Ajax uit tot dé topclub van Nederland. Muller wordt vijf keer kampioen in de Eredivisie en wint drie keer de beker. Zijn eerste, persoonlijke moment van glorie is de gewonnen beslissingswedstrijd in de Eredivisie tegen Feyenoord in 1960. "Twee jaar eerder was ik nog ballenjongen, nu kampioen."
Twee jaar na zijn debuut voor Ajax wordt Muller geselecteerd voor het Nederlands elftal. Met Oranje speelt hij in 1965 een oefenwedstrijd in Israël. Voor Muller is het een bijzondere ervaring; hij is van Joodse komaf en voelt zich in Israël meteen thuis. Zijn trots op zijn Joodse achtergrond stak hij tijdens en vooral na zijn actieve carrière niet onder stoelen of banken. In totaal is Muller ruim acht jaar basisspeler in Oranje en speelt hij het voor die tijd grote aantal van 43 interlands. Meer dan welke andere Ajacied dan ook in de jaren zestig.
In 1966, als Rinus Michels de scepter zwaait en Ajax in steeds meer facetten een profclub wordt, vertolkt Muller door een knappe goal tegen Besiktas een heldenrol in het Europa Cup 1-toernooi. In de befaamde mistwedstrijd tegen Liverpool, die een symbool wordt van dé internationale doorbraak van Ajax, speelt Muller mee. Aan de zijde van zijn boezemvriend Sjaak Swart en een jonge Johan Cruijff krijgt het Gouden Ajax gestalte.
Maar terwijl zijn club een opmars maakt wordt Muller - in voetbaljaren dan - een dagje ouder. Hij heeft met mannen als Henk Groot, Sjaak Swart, Piet Keizer en Johan Cruijff een fundament gelegd onder enorme Europese successen, maar als Ajax in 1969 in de finale van de Europa Cup 1 hard onderuitgaat tegen AC Milan is dat voor Michels reden om hard door te selecteren. Oudere spelers moeten plaatsmaken voor jonger talent, dat vaak met het professionalisme van hun trainer is opgegroeid. Voor de broodnodige hardheid worden Nico Rijnders en Johan Neeskens bij de selectie gehaald.
Muller is door Michels na de verloren finale tegen Milan nog wel een vaste plaats beloofd, maar in het daaropvolgende seizoen komt de trainer daar al snel op terug. Zonder Muller daarover uitleg te geven. Muller speelt in 1969/1970 in totaal slechts zeventien wedstrijden, waarvan een aantal als invaller. De titel van 1970 telt voor Muller niet echt mee.
Zwaar teleurgesteld vertrekt hij in 1970 naar Holland Sport. In de jaren na zijn afscheid ziet hij Ajax de wereld veroveren; het is een bitterzoete realiteit voor de speler die jarenlang alles had gegeven voor de club.
Als Muller na een periode in militaire dienst met zijn vriendin Nellie trouwt, opent het stel samen een sigarenzaak in de Haarlemmerstraat. Als Muller de zaak begint, denkt hij dat hij er een rustig baantje voor naast het voetbal bij heeft genomen. De praktijk blijkt een stuk weerbarstiger: de dagen zijn er lang en het werk is soms zwaar. Toch groeit zijn winkel, waar Muller kaartjes verkoopt voor de wedstrijden waar hij zelf in speelt, uit tot een begrip.
Hoewel zijn Ajax-bestaan hem financieel niet brengt wat het andere Ajax-iconen wel brengt, blijft Muller trots op zijn jaren bij de club. Hij is met zijn vrouw Nellie, van wie hij onafscheidelijk was, een graag geziene en frequent aanwezige gast op reünies van Lucky Ajax. Samen met zijn vriend Sjaak Swart pikte hij veel thuiswedstrijden in de ArenA mee. Zoon Danny speelde in de jeugd van Ajax. In het seizoen 2013/2014 mag Muller de kampioensschaal uitreiken aan aanvoerder Siem de Jong.
Bennie Muller won met zijn club weliswaar niet de belangrijkste Europa Cup, maar hij zal worden herinnerd als een van pijlers onder het grote succes van het Gouden Ajax. Bennie Muller bezet met zijn 426 officiële duels de eervolle zevende plek in Ajax' Club van 100. Hij was een echte Ajacied.
De familie heeft laten weten dat de begrafenis in besloten kring plaatsvindt. Komend weekend wordt er bij de volgende speelronde op passende wijze stilgestaan bij het overlijden van Muller.
Ajax wenst de nabestaanden van Muller heel veel sterkte met de verwerking van dit verlies.
