Een praatje, een geintje, een duim omhoog. Volledig ontspannen loopt ze langs het zonovergoten trainingsveld. Het is Stefanie ten voeten uit. ''Ik doe wel topsport, maar als er een dolletje gemaakt kan worden, dan ben ik erbij. Zo sta ik in het leven. Ik ben eigenlijk een grote flapuit, heel nuchter. Tijdens de training ga ik vol gas, maar als het even kan moet er gelachen worden. Work hard play hard.''
En dat gebeurde de afgelopen jaren regelmatig. Met Oranje werd ze in 2017 Europees kampioen. Een succesvol seizoen bij Ajax volgde, waarin ze de dubbel won. Daarna lonkte een avontuur in Barcelona. Daar behaalde ze eerst de halve finale van de Champions League om een jaar later het landskampioenschap te vieren. Maar achter de euforie en het succes, was er ook blessureleed en eenzaamheid.
''Ik heb het in die 2 jaar echt naar mijn zin gehad in Barcelona, maar ik heb me ook heel alleen gevoeld. Vooral in de periodes waarin ik geblesseerd was, voelde ik me verloren. Soms ging ik met teamgenoten iets doen, maar die hadden ook allemaal hun eigen leven. Ik ben een familiemens, eigenlijk is het helemaal niks voor mij om in het buitenland te wonen, maar ja, als Barca belt...’'
‘Er was zoveel onzekerheid. Ik moest voor mezelf kiezen’
In februari 2020 brak voor Stefanie een onzekere periode aan. Haar contract bij Barcelona liep ten einde en of er bijgetekend kon worden, was door het uitbreken van de coronacrisis ongewis. ''In die periode was ik in Nederland. Ik heb heel veel zoom-sessies gehad met de mensen van Barca, maar er was zoveel onzekerheid. Ondertussen wilde Ajax dat ik terugkwam. Op een gegeven moment kwam ik op het punt dat ik voor mezelf moest kiezen.''
In juni keerde Stefanie terug op het oude nest en zette haar krabbel onder een nieuw Ajax-contract. Groot nieuws voor de buitenwacht, maar wat Stefanie betreft was de overstap niet onlogisch. ''In mijn achterhoofd wist ik stiekem wel dat ik bij Ajax terug zou komen. Ik ben 28, in Barcelona heb ik 2 grote blessures gehad en ben ook geopereerd. Ik wilde weer voetballen, maar ook de vrijheid hebben om te zeggen: Oké, time out, ik moet er even af en morgen kan ik weer’. Bij Ajax kan dat. Bij Barca is dat geen optie, daar moét je elke dag trainen, wil je een plek in de basis hebben.''
Door de coronacrisis heeft Stefanie nauwelijks afscheid kunnen nemen van haar oude ploeggenoten in Barcelona; zij hebben inmiddels de strijd om de Champions League hervat en staan momenteel in de kwartfinale.
''Daar was ik natuurlijk wel graag bij geweest, je wilt het gewoon afmaken. Ik heb het daar best moeilijk mee. Temeer omdat ik ze sinds januari niet meer heb gezien en ook geen afscheid heb kunnen nemen. Het voelt als een open einde, dat vind ik heel moeilijk. Ik probeer het naast me neer te leggen, want ik ben oprecht blij met mijn besluit.’'
De blonde Oranje-international maakte zodanig niet alleen een sportief besluit, maar ook een besluit uit liefde voor de club, haar familie en niet in de laatste plaats voor haar vriendin Maryze, die momenteel in verwachting is van hun eerste kind.
''Ja, het feit dat mijn vriendin in Nederland bleef speelde natuurlijk ook mee. Al moet ik zeggen dat wanneer ik in Barca was gebleven, Maryze ook de overstap had gemaakt. Hoewel ze haar eigen leven heeft, haar eigen werk, staat ze altijd vierkant achter mijn keuzes. Dat vind ik zo mooi. Of ze een voetbalvrouw is? Haha! Zolang ik nog kan voetballen beweegt ze met me mee.''
‘Uitstekende aanwas met keepster Dinkla en Stiekema op het middenveld’
In Stefanie's afwezigheid gebeurde er veel bij Ajax. Nieuwe speelsters kwamen, anderen vertrokken en sinds 2018 startte er ook een talententeam.
''Mooi dat het talententeam er is, dat de jonge lichting nu elke dag op hoog niveau kan trainen. Keepster Claire Dinkla en Iris Stiekema hebben de overstap naar het eerste inmiddels gemaakt en spelen voor het eerst mee. Claire zit er al prima in, kan lekker meevoetballen, is echt een goede keepster. Iris lijkt me een uitstekende middenvelder met goed overzicht. De stap naar het eerste is spannend, maar ik hoop dat ze zich meteen op hun gemak voelen.''
Met talenten zoals Dinkla en Stiekema, is het leeftijdsverschil maar liefst 10 jaar. Stefanie hoopt met haar ervaring en kennis wat te kunnen betekenen voor de jonge garde. Al leert ze naar eigen zeggen zelf ook nog elke dag.
''Het verdedigen is er wel, maar ik wil nog wat beter worden aan de bal. En ik ben ook echt nog aan het leren om mijn eigen grenzen aan te geven. Daarmee ging ik in het verleden vaak de mist in. Ik ben iemand die altijd wil doorgaan. Ik denk bij alles ‘Oh, dat gaat wel over’ of ‘Ah joh, het komt wel goed’, maar ik ben mezelf echt tegen gekomen. Tijdens mijn 1e jaar in Barcelona raakte ik geblesseerd. Ik voelde dat het niet goed zat, maar de artsen konden op de echo niets zien. De trainer zei dat ik moest spelen, al voelde ik dat het niet kon. Ik had voet bij stuk moeten houden, want bij de eerste lange bal scheurde ik alles af in mijn bovenbeen. Daar heb ik enorm van geleerd.''
Stefanie's blik glijdt over het hoofdveld; de plek waar het komend seizoen moet gaan gebeuren. Zonder blessures, haar grenzen bewakend, als kersverse moeder: ze heeft er zin in. In het najaar verwachten zij en Maryze een dochter. Of ze er al van wakker ligt? Welnee, Stefanie is relaxed. ''Ik denk dat de komst van onze dochter mijn carrière niet beïnvloedt. Er zullen absoluut gebroken nachten zijn, maar dat lossen we wel op. Ik denk alleen maar aan al die positieve veranderingen die ons te wachten staan.''
